obra

POEMAS DE MARÍA MARIÑO

Verba que comenza

10 Linme hoxe toda por dentro. ¡Linme! ¡Como me está chegando! ¡Como me apaña! Eu non sei, non sei si me chega ou vou por ela. Non o sei. ¿Ouh, pra que me trouxeches si hoxe me levas? Hoxe, hoxe, día de todos en un. Infindá do tempo. ¡Hoxe! Hoxe de quen todos somos na marea sin ondas, sin velas, sin barcos en coor vello. Hoxe, ¿de quen? Hoxe: dirán uns. Hoxe: dirán outros mentras... mentras reparan no que non hai. En hoxe todos, todos damos do fin o paso del.      ¡Meu amigo, onte! Ti vas quedando, quedas pregón que enmarca nas áas do tempo a voz que ti mismo diches sinxela e pulida, aquela. Ti quedas como queda o aire entre as cousas que son como queda a loita, como queda a terra, como queda a Forza aquela en que ti vas hasta a derradeira, derradeira, vas calado. Calas mentras contas as presadas que de nós van caendo, vas na verba, verba que rixe, verba enteira que é. Vas e dis anque calas e non cingues xeito novo. Pro si: de nós levas.

POESÍAS DE MARÍA MARIÑO

 

                I 

Inverno vello sin anos

o mundo dos furados déixate

Probriños por iles estar tan lonxe do noso sentir

e non poder de ti falar.

 

 

 

                          II

Oio algo alá mui lonxe e nada del sei decir,

e sin esperar espero para ver si o vexo vir.

Penso si polo arrodeo ou si non sabe o camín

 e sin esperar espero para ver o lonxe en min.

 

                         III

Arbre núo e triste, con ollos de pinguada,

nas miñas ondas entrabas.

 

Hoxe que xa saín á praia da soedá,

arbre aboia contento nas froriñas do seu mar.

 

¡Lévame nas ondas túas como flaira de enxendrar!

lévame como nacida, nacida na Primaveira,

-¡marea soia da Verdá!-.

 

 

1. Pinguada: "gota" no Courel.
2. Flaira: pólas pequenas das árbores e arbustos no Courel.