POESÍAS DE MARÍA MARIÑO

 

                I 

Inverno vello sin anos

o mundo dos furados déixate

Probriños por iles estar tan lonxe do noso sentir

e non poder de ti falar.

 

 

 

                          II

Oio algo alá mui lonxe e nada del sei decir,

e sin esperar espero para ver si o vexo vir.

Penso si polo arrodeo ou si non sabe o camín

 e sin esperar espero para ver o lonxe en min.

 

                         III

Arbre núo e triste, con ollos de pinguada,

nas miñas ondas entrabas.

 

Hoxe que xa saín á praia da soedá,

arbre aboia contento nas froriñas do seu mar.

 

¡Lévame nas ondas túas como flaira de enxendrar!

lévame como nacida, nacida na Primaveira,

-¡marea soia da Verdá!-.

 

 

1. Pinguada: "gota" no Courel.
2. Flaira: pólas pequenas das árbores e arbustos no Courel.